Wala ulit itong Titulo.

Ang ganda. Tinatanaw ko ang dagat. Gabi noon, malamig at kitang-kita ko ang liwanag ng mga bahay sa kabilang dulo ng dagat. Nag-isip ako.

Nakakulong ako. Hindi ako makalabas. Kahit natatanaw ko na ang dagat, nakakulong pa rin ako. Para akong gamu-gamo, napapaso sa apoy na nagmumula sa lampara. Nabulag na yata ako, hindi ko na makita ang tama at mali. Preso ng sarili. Preso ng pekeng paniniwala. Hindi ako makahinga. Nag-isip ulit ako.

Gigising na ko mula sa isang panaginip, panaginip tungkol sa isang dinosaur na nilamon ako ng buong-buo. Akala ko nga mamamatay na ko, akala ko patay na ko, akala ko narating ko na ang kabilang dulo ng dagat. Nag-isip ulit ako.

Ang lalim pala ng dagat, madilim at malamig. Nag-iisa ako, patawid sa dagat. Aabutin ko na sana ang liwanag sa kabilang dako. Ngunit may ipu-ipo, hinihila ako pabalik sa maruming pampang. Akala ko ulit, patay na ko. Nag-isip ulit ako.

Inakala kong ligtas na ko sa pampang kahit marumi roon. Akala ko, hindi na ko lalamunin pa ng dinosaur. Pero patuloy pa rin ang panaginip ko, binabangungot ako sa maruming pampang. Hindi na nga yata ako makapag-isip, ang dilim kasi sa loob ng dinosaur. Pero mali, nag-isip ulit ako.

May narinig akong boses, ginigising ako. Ayun, nagising ako. Salamat naman. Tapos na ang palabas, tapos na ang panaginip tungkol sa dinosaur. Pero hindi pa rin ako ligtas mula sa panaginip. Nag-isip ulit ako.

Naisip ko, siguro magpapatuloy pa ito. Kahit ayaw ko ng managinip, patuloy pa rin ito dahil patuloy ko pa ring tinatakpan ang mga mata ko. Hindi na siguro ako pipikit? MALI. Kailangan ko sigurong buksan ang aking mata at ako na mismo ang susugpo sa malaking dinosaur. Hindi ko na siya ituturing na kaaway, kakaibiganin ko ang dinosaur na ito. Magtatapos ang kwento ko sa isa muling panaginip. Mag-iisip ako, nag-isip na ko. OO. Hindi ko na ulit bibigyan pa ng titulo ang lahat ng ito.